Vuur van de Heer in El Salvador vrijdag 29 juni 2001

Ik wilde kopies van mijn getuigenis uitdelen op kantoor tijdens de werkuren. Maar ik wist dat het mij niet toegelaten was de orde van het bedrijf te verbreken. De nacht van donderdag 28 juni 2001 nam ik mijn toevlucht tot het gebed. Ik vroeg aan God dat hij "iets speciaals" zou doen. In de namiddag van vrijdag 29 juni 2001 sneed een kortsluiting de elektriciteit naar het datacenter van de onderneming af. Ik profiteerde van de wanorde die volgde om mijn getuigenis aan de collegas te geven.

In juli 1999 begon ik te werken in de Distribuidora de Electricidad Delsur.

De centrale vestiging lag op een terrein op de flanken van de vulkaan van San Salvador. Om daar te geraken moesten we door een aarden en stenen weg gaan midden door een marginale zone. Bijna niemand durfde te voet door die weg te gaan.

Rond het begin- en einduur van het werk maakte een microbus gehuurd door het bedrijf meerdere ritten om de werknemers te vervoeren van de Plaza Merliot naar de onderneming of vice versa. Maar als je vroeger of later aankwam of wegging moest je een lift vragen om niet te voet door de marginale zone te moeten gaan.

Ik had een eigen wagen maar die had een probleem met een band en ik was altijd zo krap bij kas dat ik het niet liet repareren.

Dikwijls moest ik de onderneming verlaten buiten de uren van de microbus. Dan ging ik dichtbij de toegangspoort staan en wachtte ik tot er een auto naar buiten zou gaan om een lift te vragen. Altijd was er wel een collega of een bezoeker die me meenam in zijn voertuig.

Soms ging de lift enkel tot juist voorbij de marginale zone of tot aan de Plaza Merliot, soms tot verder. Maar tijdens elke lift profiteerde ik ervan om over mijn getuigenis te praten.

Op die manier getuigde ik aan vele collegas. Maar aan vele anderen had ik nog niet kunnen getuigen, inclusief mijn direkte collegas van het departement informatika.

Op 13 januari 2001 vernietigde een krachtige aardbeving een gedeelte van de kantoren van de onderneming. We verhuisden toen naar twee grote gehuurde huizen in de Kolonie San Benito.

In februari 2001 schreef ik een traktaat van een blad recto verso met de belangrijkste punten uit mijn getuigenis en een oproep aan de lezer om zich met God te verzoenen. In de eropvolgende maanden nam ik kopies en deelde die uit, maar bijna nooit aan mijn werkmakkers.

Maar er was een groeiende wens in mij om getuigenissen te kunnen uitdelen aan hen op kantoor en tijdens de werkuren. Ik dacht hier een tijd over na tot ik uiteindelijk het besluit nam.

Op donderdag 28 juni 2001 nam ik 80 kopies van de derde versie van mijn getuigenis. 's Avonds thuis vouwde ik al de kopies. Het was ongeveer middernacht toen ik gedaan had.

Maar ik wist heel goed dat ik niet zomaar ging kunnen opstaan om de kopies uit te delen, des te minder tijdens de werkuren. Ik kon de regels van het bedrijf niet breken.

Dus nam ik mijn toevlucht tot het gebed. Ik knielde neer. Ik legde het stapeltje getuigenissen op de vloer voor mij neer en legde er mijn handen op. Toen boog ik voorover met mijn voorhoofd op de vloer.

Zo op mijn aangezicht gelegen begon ik te bidden. Ik vroeg God verschillende zaken: dat hij me de moed zou geven om de getuigenissen uit te delen, dat zijn Woord niet leeg zou terugkeren, en in al mijn gepraat dat daarop volgde vroeg ik ineens dat hij "iets speciaals" zou doen. Daarna ging ik gaan slapen.

De ochtend van de volgende dag, vrijdag 29 juni 2001, kwam ik op kantoor toe met de getuigenissen. Ik ging op mijn plaats zitten en begon te werken.

Maar ik was erop gebrand om de kopies uit te delen. Maar iedere keer als ik wou opstaan van mijn stoel kon ik het niet doen. En de tijd vloog voorbij.

Op een bepaald moment ging ik me opsluiten in het toilet om te bidden. Rechtopstaand met een hand geleund op de muur en naar boven kijkend lanceerde ik een vraag naar God: "en ga je niets speciaals doen?"

Daarna ging ik weer zitten. De interne strijd ging verder. Ik wilde opstaan maar ik kon niet.

In mijn binnenste begon ik te praten met God. Ik zei: "Heer, ik kan dit echt niet doen. Het enige dat ik kan doen is de getuigenissen hier in de kamer van informatika uitdelen".

Met de collegas van de Eenheid Ontwikkeling van het Departement Informatika zaten we samen in een grote kamer van een van de gehuurde huizen.

Mijn gezichtspunt veranderde al. Ik begon te proberen de moed te krijgen om de getuigenissen uit te delen enkel in de kamer van informatika.

Maar elke keer als ik ging opstaan kwam er iemand binnen of ging naar buiten.

Uiteindelijk nam ik het voornemen "ik ga de getuigenissen uitdelen juist voor de lunchtijd".

Maar de lunchtijd kwam eraan en ineens stonden ze allemaal op en gingen weg, mij alleen achterlatend.

Al in de namiddag na de lunch voelde ik het weekend naderbij komen. Ik voelde dat als ik de getuigenissen niet ging uitdelen, ik me het ganse weekend extra slecht zou voelen.

Uiteindelijk stond ik op en deelde een stuk of vijf, zes getuigenissen uit enkel in de kamer van informatika. Ik keerde terug naar mijn bureau en ging zitten.

Ik was erg opgelucht. Ik had al gedaan wat voor mij mogelijk was. Maar nu trad mijn God in actie.

Enkele ogenblikken later zag ik enkele mensen door de gang lopen, op zoek naar een brandblusser.

Korte tijd later verloren wij collegas allemaal onze toegang tot de databankapplicaties op onze pc's.

Daarna kwamen we meer details van de situatie te weten.

Er was een kortsluiting geweest in de elektriciteitsaansluiting in het andere huurhuis!

Het delikaatste was dat het andere huis diende om tijdelijk het datacenter van de onderneming te herbergen nadat we daarheen verhuisd waren na de aardbeving van 13 januari.

De verantwoordelijke van het datacenter zag zich verplicht om het shutdownproces van de databases uit te voeren en daarna de elektriciteit van het ganse huis te onderbreken.

Omwille hiervan hadden mijn collegas en ik van het ene moment op het andere de toegang verloren tot de applicaties die onze werkinstrumenten waren.

Toen de collegas zich realizeerden dat dit een zaak van lange duur werd, stonden ze al gauw op en begonnen zich te bewegen doorheen het huis waar we waren en onder elkaar te praten.

Ik begreep dat het geschikte moment was aangebroken om de getuigenissen uit te delen.

Dus stond ik ook op, ik nam de getuigenissen, en deelde uit aan het merendeel van de aanwezigen.

Daarna wandelde ik naar het andere huis waar de brand had plaatsgevonden en deelde ook daar van mijn getuigenissen uit.

Vast en zeker deed God op deze dag "iets speciaal", zoals ik hem had gesmeekt in mijn gebed van de nacht ervoor. Wat voor mij onmogelijk was, het schema van de onderneming verbreken, deed Hij door middel van deze brand en eropvolgende stroomonderbreking.

Zal het toeval geweest zijn dat de brand gebeurde onmiddellijk nadat ik de eerste weinige getuigenissen had uitgedeeld?

Zal het slechts een toeval geweest zijn dat deze brand zich de dag na mijn gebed voordeed?

Of zal het zijn dat God echt bestaat en gebeden beantwoordt?

Denk erover na en neem je besluit!

Het gebeurde deed mij nadien denken aan het verhaal van Elia en de profeten van Baal:

Bart De Wolf
Master in de Informatica
Gezant van de Heer Jezus Christus
Getuige van de God van Israel
Mechelen, België

Facebook
Twitter @bart4jesus
Tel. : 0032-465-974-219

Lid voor het leven van FGBMFI